روزی بود که مردم کلامی نمی دانستند. احساس کاملا فعال بود و سکوت پر از حرفهای گفته بود. روزی بود که مردم کلام آموختند و شروع کردند برای هر حسی کلمه ای ساختن. روزی بود که مردم برای شرح کلماتی که ساخته بودند جمله ها گفتند و سوالها و جوابهای بسیار. هر کسی سعی می کرد بهترین سوال را به بهترین جواب برساند. روزگار گذشت. مــــــردم در بند کلــــــمات و در بند توضیــــــــــحات و توجــــــــــــــیهات شدند. پشت هر کلمه چیزی پنهان بود و تمام زیرکی مردم این بود که پشت کلام دیگران را بخوانند. روزی بود که تمام مهارتها دربیان کلامی سخت و پیچیده به کار می رفت و هرکس پیچیده تر می گفت سرشناس تر بود.
مردم یاد گرفتند که همه چیز را با کلمه ای جایگزین کنند و مثل این جامعه مجازی، آنچه داشتند و نداشتند با کلمات، مجازی شد. سالها بحث بر سر حقیقت و واقعیت شد. سالها عشق را توصیف کردند و تجربه هاشان توصیف بود! سالها با کلمه ایثار حال کردند! سالها با کلمه عشق و شکست عشق کردند! سالها با کلمه شهادت دروغ گفتند! سالها با...
و اینطور شد که مردمی شدند دروغ پرور که حتی گرفتن رگ پایشان را حس نمی کنند. بوی دروغ و ریا را نمی فهمند و از ته دل خندیدن با قضاوتهای سهمگین روبروست. مردمی شدند که دائما با کلماتی که بلد بودند و نه باحسی که فراموش کرده بودند، به قضاوت نشستند و هر چه بیشتر حرف زدند...
ای وای بر عشق که تبدیل به عرفان شد! ای وای بر عرفان که تبدیل به فلسفه شد! ای وای بر فلسفه که تبدیل به علم شد! ای وای بر علم که تبدیل به کد های اطلاعاتی شد!
حالا راه برگشت باز است. راه برگشت، پذیرفتن احساس است . به تمام معنی! چه روحی و چه جسمی! راه برگشت تجربه در سکوت است. راه برگشت قضاوت نکردن و خندیدن است. خنده ای کاملا شاد و راحت.
به عکسی که از من توی آب وارونه افتاده نگاه می کنم
شاید توی یه دنیای دیگه اون درست ایستاده و من وارونه ام!
حالا ببین که تو کجا ایستادی؟ توی رویا یا واقعیت؟ اما با تمام حواس و آگاهیت نه با کلمات.